Met het weekend achter de rug
Door: Luc van Rossum
Blijf op de hoogte en volg Luc
16 Januari 2014 | Bonaire, Kralendijk
Bon dia!
Afgelopen vrijdag ben ik voor de eerste keer bij de DRO, Dienst Ruimte en Ontwikkeling geweest. De instantie die mij zal begeleiden tijdens de stageweken. Na een korte introductie aan één van de werknemers kreeg ik de gebiedsvisie van Kralendijk voor mijn neus. Daar moest ik maar even doorheen bladeren zodat ik een beter beeld kreeg van de werkzaamheden die de DRO momenteel verrichte. Na zo’n 15 minuten gebladerd te hebben kwamen de andere betrokkenen aanzetten samen met Miguel, manager bij de DRO. Ook hij vertelde opnieuw over de plannen zoals zei die hadden en wat mij bijdrage daarin kon zijn, maar mijn werkelijke stageopdracht, Mangazina di Rei bleef buiten beschouwing. Er zou een nieuwe inrichting komen voor de hoofdlaan vanaf het vliegveld, diverse rotondes moeten ingericht worden, er zou een voorstel komen voor een boardwalk door Lac Bai leidend langs de flamingo’s en ga zo maar door.
Op een gegeven moment kreeg ik de kans wat te vertellen en ik begon dan ook door te zeggen: ’’Ik zal eerst maar eens vertellen wie ik ben, wat ik doe en bovenal WAAR IK VOOR KOM!’’ Danilo, die ook aanwezig was, vertelde over de afspraken die destijds gemaakt waren en de belofte voor begeleiding door een (landschaps)architect of ontwerper op HBO niveau. Maar dat had hij niet begrepen. ’’Wij hebben geen landschapsarchitect, maar wel een tweetal architecten’’. ’’Hij is architect en ik ben half-architect, vertelde Miguel’’
Oke?!?! Half-architect, mmmmm. Dat kan dus ook tegenwoordig. Ik kreeg toch een beetje mijn twijfels. Toch wilde ik niet direct conclusies trekken en liet het gesprek dus verder verlopen. Het gesprek vervolgde zich met een brainstorm over de rotondes. Iedere collega had wel een ander idee. Van een eenduidige richting wat betreft ideeën was geen spraken.
Na afloop had ik toch een goed gevoel. Er werd afgesproken dat ik in ruil voor de begeleiding mee zou denken en werken aan de invulling van een van de rotonde. Morgen wordt het gesprek vervolgd en zal bekeken worden hoe de begeleiding voor Mangazina di Rei ingevuld gaat worden.
Nu ik een aantal dagen gewerkt heb bij Mangazina di Rei begin ik goed in het ritme te komen. Rond een 07:15 - 07:30 wordt ik dagelijks door Danilo en Heleen opgepikt. We rijden richting Mangazina di Rei, zo’n 10 minuten hier vandaan. Eenmaal daar help ik mee de spullen voor het museum buiten te zetten/ op te zetten. Vervolgens begint mijn dag na wat rek en strek oefeningen op kantoor tot een uur of 17:00. Daar werk ik zelfstandig aan het ontwerp voor Mangazina di Rei.
De afgelopen twee weken heb ik me voornamelijk beziggehouden met de inventarisatie en de analyse van het terrein. Tijdens deze fases wordt er gekeken wat er momenteel aanwezig is, hoe het functioneert, wat de problemen zijn en waar de kansen liggen. Door middel van kaartmateriaal breng ik die gegevens in beeld waardoor ik een goede basis voor mezelf heb gelegd. Een basis waar ik op voort kan borduren tijdens de ontwerpfase.
Uiteindelijk zullen bij het afronden van mijn stage de volgende producten opgeleverd zijn:
- Inventarisatie;
- Analyse;
- Studie: erosieproblematiek;
- Een visie;
- Voorlopig ontwerp;
- Studie parkeerproblematiek;
- Presentatie van het voorlopig ontwerp;
- Definitief ontwerp;
- Plandetaillering (doorsneden, sfeerimpressies en referentiebeelden)
- Technische detaillering;
- Beplantingsplan;
- Eindpresentatie definitief ontwerp (collega’s en belanghebbenden).
Een hele uitdaging zo individueel, maar met een ruime periode van 15 weken en een goede planning moet dat helemaal goed gaan komen!
Ik heb het goed naar mijn zin op het bedrijf. De collega’s zijn vriendelijk en met name Danilo en Heleen zijn erg enthousiast en behulpzaam. Meerijden om boodschappen te doen, geen probleem. Een keer bij ze komen eten, geen probleem. Het is er erg gemoedelijk en de grote vrijheid die ik krijg doet me goed.
Het afgelopen weekend ben ik goed doorgekomen. Vrijdagavond heeft collega Isahin mij kennis laten maken met het ’’nachtleven’’ van Bonaire. Na wat rondgehangen te hebben in een plaatselijk tentje in Rincon zijn we naar Kralendijk gereden. Onderweg zijn we gestopt op de plek waar Danilo en Heleen mij naar toegenomen hebben op de tweede dag. Van daaruit is heel Kralendijk te overzien. Vooral ’s-avonds met de lichtjes was dat een schitterend gezicht. Volgens Isahin, een echte Bonaire ervaring die je niet mag missen! In Kralendijk ben ik wat rondgeleid en zijn we uiteindelijk naar Cuba Havana geweest. Een leuk en gezellige café met een diversiteit aan publiek. Op de terugweg zijn we langs de kustlijn gereden en heb ik alle duikspots by night gezien. Heerlijke plekken om helemaal tot rust te kunnen komen.
Zaterdag heb ik om 12:00 mijn wandelschoentjes aangetrokken om de andere, ruige kustlijn van Bonaire te aanschouwen. Die dag ben ik langs Mangazina di Rei gewandeld en ben ik verderop door de bush-bush de berg opgegaan. Eenmaal boven had ik een prachtig uitzicht over zowel Rincon, het meertje bij Onima (waar ik de eerste flamingo’s heb gespot) en de zee. Na het zien van de Onima-formaties, een grotten formatie waar de eerste indianen op Bonaire sterrenkundige geschriften hebben achtergelaten, ben ik via de kustlijn terug gewandeld naar Rincon. Het was warm maar met voldoende eten en drinken op zak was het goed te doen. Eenmaal halverwege begon de lucht zich dicht te trekken en voordat ik het wist kwam het met bakken uit de hemel vallen. Tja wat doe je dan, midden op het strand, geen plek om te schuilen… Het was al te laat. Met een zeiknat pak kon ik mijn tocht vervolgen. Gelukkig trok de lucht al snel open en was ik binnen een half uur kurkdroog. Rond 17:00 was ik weer terug in mijn appartement en had ik een hele tocht achter de rug.
Ja het is gek, hoe droog het hier ook mag zijn tot nu toe heeft het vrijwel iedere dag geregend. Ook niet zomaar een beetje, nee dan komt het echt met bakken uit de lucht vallen! Vooral s’-nachts regent het hier volop. Zo hard zelfs dat ik uit mijn bed stap om te kijken of het dak het niet begeeft. Vorige week vertelde een Nederlandse man, die hier al jaren op het eiland woont, dat de hoeveelheid regen die hier valt vrijwel gelijk staat aan de jaarlijkse regenval in Nederland. Doordat het hier zo kort en hard regent wordt er weinig water vastgehouden. Het stroomt als het ware aan beide kanten van het eiland direct de zee in.
Zondagochtend heeft Ronald, de eigenaar van het appartement, zijn kunuku laten zien. Een kleine, lokale boerderij die vrijwel iedere Bonairiaan op het eiland heeft. Waar je een kunuku het beste mee kunt vergelijken, ik denk een volkstuin, maar dan vele malen groter uitgebreid met wat kleinvee als schapen, geiten en kippen. Ook daaraan zie je dat de tijd vrijwel stilgestaan heeft. Vooral de oudere mensen proberen hier toch zelfvoorzienend te leven. Voedsel en vlees is dan ook van eigen productie, maar het bedrijven van landbouw is zwaar. De regenval is te minimaal en de landbouwmethodes primitief. De grond is uitgeput en de opbrengst vaak te klein om rond te komen. En dan kom ik toch weer terug op wat ik zei in mijn vorige reisverslag. Waarmee kun je Bonaire het beste vergelijken? Ik denk toch een ontwikkelingsland 2.0. Die term zal ik nog vaak gebruiken denk ik.
Die avond ben ik gaan eten bij Danilo en Heleen. Het was een gezellige avond, waar we nog nagebabbeld hebben onder het genot van een biertje.
Nou, ik ga er toch maar eens een eind aan breien want het begint een aardig lang verhaal te worden. Tussen de foto’s zitten opnieuw wat kaartjes uit de inventarisatie- en analysefase van mijn stageopdracht. Hopelijk kan ik jullie aan de hand van mijn werk een beter beeld geven van mijn dagelijkse bezigheden op stage (en dus ook op school).
Weer bedankt voor het lezen en tot binnenkort.
Cheers! Luc
Afgelopen vrijdag ben ik voor de eerste keer bij de DRO, Dienst Ruimte en Ontwikkeling geweest. De instantie die mij zal begeleiden tijdens de stageweken. Na een korte introductie aan één van de werknemers kreeg ik de gebiedsvisie van Kralendijk voor mijn neus. Daar moest ik maar even doorheen bladeren zodat ik een beter beeld kreeg van de werkzaamheden die de DRO momenteel verrichte. Na zo’n 15 minuten gebladerd te hebben kwamen de andere betrokkenen aanzetten samen met Miguel, manager bij de DRO. Ook hij vertelde opnieuw over de plannen zoals zei die hadden en wat mij bijdrage daarin kon zijn, maar mijn werkelijke stageopdracht, Mangazina di Rei bleef buiten beschouwing. Er zou een nieuwe inrichting komen voor de hoofdlaan vanaf het vliegveld, diverse rotondes moeten ingericht worden, er zou een voorstel komen voor een boardwalk door Lac Bai leidend langs de flamingo’s en ga zo maar door.
Op een gegeven moment kreeg ik de kans wat te vertellen en ik begon dan ook door te zeggen: ’’Ik zal eerst maar eens vertellen wie ik ben, wat ik doe en bovenal WAAR IK VOOR KOM!’’ Danilo, die ook aanwezig was, vertelde over de afspraken die destijds gemaakt waren en de belofte voor begeleiding door een (landschaps)architect of ontwerper op HBO niveau. Maar dat had hij niet begrepen. ’’Wij hebben geen landschapsarchitect, maar wel een tweetal architecten’’. ’’Hij is architect en ik ben half-architect, vertelde Miguel’’
Oke?!?! Half-architect, mmmmm. Dat kan dus ook tegenwoordig. Ik kreeg toch een beetje mijn twijfels. Toch wilde ik niet direct conclusies trekken en liet het gesprek dus verder verlopen. Het gesprek vervolgde zich met een brainstorm over de rotondes. Iedere collega had wel een ander idee. Van een eenduidige richting wat betreft ideeën was geen spraken.
Na afloop had ik toch een goed gevoel. Er werd afgesproken dat ik in ruil voor de begeleiding mee zou denken en werken aan de invulling van een van de rotonde. Morgen wordt het gesprek vervolgd en zal bekeken worden hoe de begeleiding voor Mangazina di Rei ingevuld gaat worden.
Nu ik een aantal dagen gewerkt heb bij Mangazina di Rei begin ik goed in het ritme te komen. Rond een 07:15 - 07:30 wordt ik dagelijks door Danilo en Heleen opgepikt. We rijden richting Mangazina di Rei, zo’n 10 minuten hier vandaan. Eenmaal daar help ik mee de spullen voor het museum buiten te zetten/ op te zetten. Vervolgens begint mijn dag na wat rek en strek oefeningen op kantoor tot een uur of 17:00. Daar werk ik zelfstandig aan het ontwerp voor Mangazina di Rei.
De afgelopen twee weken heb ik me voornamelijk beziggehouden met de inventarisatie en de analyse van het terrein. Tijdens deze fases wordt er gekeken wat er momenteel aanwezig is, hoe het functioneert, wat de problemen zijn en waar de kansen liggen. Door middel van kaartmateriaal breng ik die gegevens in beeld waardoor ik een goede basis voor mezelf heb gelegd. Een basis waar ik op voort kan borduren tijdens de ontwerpfase.
Uiteindelijk zullen bij het afronden van mijn stage de volgende producten opgeleverd zijn:
- Inventarisatie;
- Analyse;
- Studie: erosieproblematiek;
- Een visie;
- Voorlopig ontwerp;
- Studie parkeerproblematiek;
- Presentatie van het voorlopig ontwerp;
- Definitief ontwerp;
- Plandetaillering (doorsneden, sfeerimpressies en referentiebeelden)
- Technische detaillering;
- Beplantingsplan;
- Eindpresentatie definitief ontwerp (collega’s en belanghebbenden).
Een hele uitdaging zo individueel, maar met een ruime periode van 15 weken en een goede planning moet dat helemaal goed gaan komen!
Ik heb het goed naar mijn zin op het bedrijf. De collega’s zijn vriendelijk en met name Danilo en Heleen zijn erg enthousiast en behulpzaam. Meerijden om boodschappen te doen, geen probleem. Een keer bij ze komen eten, geen probleem. Het is er erg gemoedelijk en de grote vrijheid die ik krijg doet me goed.
Het afgelopen weekend ben ik goed doorgekomen. Vrijdagavond heeft collega Isahin mij kennis laten maken met het ’’nachtleven’’ van Bonaire. Na wat rondgehangen te hebben in een plaatselijk tentje in Rincon zijn we naar Kralendijk gereden. Onderweg zijn we gestopt op de plek waar Danilo en Heleen mij naar toegenomen hebben op de tweede dag. Van daaruit is heel Kralendijk te overzien. Vooral ’s-avonds met de lichtjes was dat een schitterend gezicht. Volgens Isahin, een echte Bonaire ervaring die je niet mag missen! In Kralendijk ben ik wat rondgeleid en zijn we uiteindelijk naar Cuba Havana geweest. Een leuk en gezellige café met een diversiteit aan publiek. Op de terugweg zijn we langs de kustlijn gereden en heb ik alle duikspots by night gezien. Heerlijke plekken om helemaal tot rust te kunnen komen.
Zaterdag heb ik om 12:00 mijn wandelschoentjes aangetrokken om de andere, ruige kustlijn van Bonaire te aanschouwen. Die dag ben ik langs Mangazina di Rei gewandeld en ben ik verderop door de bush-bush de berg opgegaan. Eenmaal boven had ik een prachtig uitzicht over zowel Rincon, het meertje bij Onima (waar ik de eerste flamingo’s heb gespot) en de zee. Na het zien van de Onima-formaties, een grotten formatie waar de eerste indianen op Bonaire sterrenkundige geschriften hebben achtergelaten, ben ik via de kustlijn terug gewandeld naar Rincon. Het was warm maar met voldoende eten en drinken op zak was het goed te doen. Eenmaal halverwege begon de lucht zich dicht te trekken en voordat ik het wist kwam het met bakken uit de hemel vallen. Tja wat doe je dan, midden op het strand, geen plek om te schuilen… Het was al te laat. Met een zeiknat pak kon ik mijn tocht vervolgen. Gelukkig trok de lucht al snel open en was ik binnen een half uur kurkdroog. Rond 17:00 was ik weer terug in mijn appartement en had ik een hele tocht achter de rug.
Ja het is gek, hoe droog het hier ook mag zijn tot nu toe heeft het vrijwel iedere dag geregend. Ook niet zomaar een beetje, nee dan komt het echt met bakken uit de lucht vallen! Vooral s’-nachts regent het hier volop. Zo hard zelfs dat ik uit mijn bed stap om te kijken of het dak het niet begeeft. Vorige week vertelde een Nederlandse man, die hier al jaren op het eiland woont, dat de hoeveelheid regen die hier valt vrijwel gelijk staat aan de jaarlijkse regenval in Nederland. Doordat het hier zo kort en hard regent wordt er weinig water vastgehouden. Het stroomt als het ware aan beide kanten van het eiland direct de zee in.
Zondagochtend heeft Ronald, de eigenaar van het appartement, zijn kunuku laten zien. Een kleine, lokale boerderij die vrijwel iedere Bonairiaan op het eiland heeft. Waar je een kunuku het beste mee kunt vergelijken, ik denk een volkstuin, maar dan vele malen groter uitgebreid met wat kleinvee als schapen, geiten en kippen. Ook daaraan zie je dat de tijd vrijwel stilgestaan heeft. Vooral de oudere mensen proberen hier toch zelfvoorzienend te leven. Voedsel en vlees is dan ook van eigen productie, maar het bedrijven van landbouw is zwaar. De regenval is te minimaal en de landbouwmethodes primitief. De grond is uitgeput en de opbrengst vaak te klein om rond te komen. En dan kom ik toch weer terug op wat ik zei in mijn vorige reisverslag. Waarmee kun je Bonaire het beste vergelijken? Ik denk toch een ontwikkelingsland 2.0. Die term zal ik nog vaak gebruiken denk ik.
Die avond ben ik gaan eten bij Danilo en Heleen. Het was een gezellige avond, waar we nog nagebabbeld hebben onder het genot van een biertje.
Nou, ik ga er toch maar eens een eind aan breien want het begint een aardig lang verhaal te worden. Tussen de foto’s zitten opnieuw wat kaartjes uit de inventarisatie- en analysefase van mijn stageopdracht. Hopelijk kan ik jullie aan de hand van mijn werk een beter beeld geven van mijn dagelijkse bezigheden op stage (en dus ook op school).
Weer bedankt voor het lezen en tot binnenkort.
Cheers! Luc
-
16 Januari 2014 - 09:43
Je Vader:
Hoi Luc,
Flink uitgepakt vandaag, uitgebreid verslag. Zo te lezen willen ze daar allemaal wel even profiteren van jouw aanwezigheid en capaciteiten gedurende de komende periode. Mooi toch, maar probeer het wel overzichtelijk te houden voor jezelf. Goed te horen ook dat je het steeds beter naar je zin krijgt daar.
We gaan deze weken boeken en hopen het binnenkort met eigen ogen te kunnen gaan zien.
Succes verder en de groetjes van iedereen hier uit dit platte en koud-natte Nederlandje.
Speciale groetjes ook van Oma, Opa en Corrie.
Gr. Ons -
16 Januari 2014 - 16:07
Moeder:
He Luc,
Het is een heel verhaal. Wij hebben elkaar gisterenavond nog even gesproken met name over de praktische zaken en zo te horen staat de tijd daar echt stil.
Doe eens verslag over je insectenjacht en het feit dat je geen warm water hebt zoals bij ons in de jaren 60. Dat is wat anders dan even de knop omdraaien.
groetjes weer
-
16 Januari 2014 - 17:03
Arno Kok:
He Luc, volgens mij ben je al een beetje aan het wennen. Het klinkt interessant. Hopen dat je je aan kunt passen aan het formule 1 ritme van het eiland. Veel succes daar met alles wat je moet doen. Groetjes Arno -
16 Januari 2014 - 17:25
Luc :
He Arno,
Inderdaad, ik ben nu langzaam aan het wennen. Het heeft wel even geduurd moet ik zeggen hoor. Het is toch maar heel stil als je in de avonduren alleen in je appartementje zit. Nu weet ik er wel mee om te gaan en probeer ik me gewoon te vermaken. Hoe is het op de kwekerij? Gelukkig naar geen vorst hoorde ik op het nieuws, fingers crossed.
Moeders, in het volgende verslag zal ik die dingen vertellen. Bereid jij je in de tussentijd ook maar voor, want wanneer jij hier bent is er nog steeds geen warm water hoor... hahaha. En de muggen, die zullen waarschijnlijk ook niet verdwenen zijn. Vandaag maar een keer een lange broek aangetrokken in de hoop dat ik minder gestoken wordt en minder zal krabben. Het is allemaal wat...
Dadelijk met Danilo naar het DRO om af te stemmen hoe we begeleiding gaan regelen, ik ben benieuwd. Buiten staat het nu helemaal vol met Nederlandse toeristen. Kan ze door het raam langs zien lopen haha.
Groeten, Luc -
17 Januari 2014 - 21:22
Marlou:
He!
Wat een gedoe zeg bij het DRO, dat heb jij weer! Ik hoop dat het toch allemaal op zijn pootjes terecht gaat komen. Ze willen inderdaad allemaal van jou profiteren!
Fijn te horen dat je het goed naar je zin hebt bij Mangazina di Rei en je collega's allemaal vriendelijk zijn. Je kaarten van je stageopdracht zien er goed uit, ik ben benieuwd wat het eindresultaat wordt!
Isahin heeft je dus het nachtleven laten zien, ik denk dat Cuba Havana niet echt te vergelijken is met de Havana hier of wel? haha Maar leuk dat je het nachtleven ook eens hebt gezien en zo leer je ook al wat leuke plekjes kennen. Dat doe je sowieso al door je avontuurlijke wandelingen (in de stortregen).. :P
Je hebt er weer leuke en mooie foto's opgezet en jezelf ook niet vergeten. Leuk de kunuku van Ronald te zien! Het verschil tussen de geiten en schapen zie ik ook niet, ik vind ze allemaal op geiten lijken.
Geniet ervan en succes op je werk! Liefs
-
18 Januari 2014 - 01:18
Luc:
He Marlou,
Ja dat bij de DRO valt me toch wel tegen moet ik zeggen. Tot nu toe weinig vorderingen. Hopelijk gaat daar verandering in komen want die begeleiding is toch wel heel belangrijk. Dit weekend gaan zowel Danilo als ik me oriënteren op andere bedrijven zodat we die achter de hand kunnen houden.
Ik zal aan mezelf denken hoor! =). En wat betreft de Cuba Havana, toch is die wel een beetje te vergelijken met de Havana bij ons in Tilburg... hahahaha. Deze is wel iets sfeervoller moet ik zeggen, maar daar is het klimaat ook naar he.
X Luc -
19 Januari 2014 - 10:59
Corrie:
Hoi Luc,
Wat een avontuur. Aan je planning te zien, heb je nog heel wat voor de boeg. Laat je niet voor een karretje spannen, maar dat hoef ik jou niet te vertellen!
Je zorgt goed voor jezelf, zo te zien gaat een potje koken je goed af.
Binnen een paar weken komt er versterking. Fijn dat Savanna komt en ook Wil en Annemarie komen
een kijkje nemen. Kei leuk!
Ik wil je alvast feliciteren met je verjaardag. Maak er een leuke dag van .
Ik zal op je proosten!
Veel liefs, Je tantetje Co
-
20 Januari 2014 - 00:34
Luc:
Dankjewel tantetje Co! Overmorgen is het al weer zo ver ja, dan wordt ik weer een jaartje ouder.
Ik laat me niet voor het karretje spannen althans dat probeer ik. Als ik hier op ieder aanbod en vraag in zou gaan dan kan ik al tot mijn dood vooruit qua werk betreft. Nee zeggen is dus wel een erg belangrijke. Dat leer ik hier ook gelijk... hahaha.
X Luc
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
