Bonochi Nederland!

''Bonochi'', oftewel goedenacht. Ondertussen ligt Nederland te slapen, voor mij duurt het ook niet lang meer...

Een update vanuit het zonnige Nederland.
Inmiddels zijn we een paar dagen verder. De afgelopen dagen waren toch wel erg onwennig. Ik heb erg moeten wennen aan de stilte om me heen en de beperkte mogelijkheden op een klein eiland als Bonaire. Ondertussen heb ik mijn vierde stagedag achter de rug en lijkt alles wat meer te wennen.
Bonaire, misschien had ik me er heel iets anders bij voorgesteld. Misschien wil ik het te graag vergelijken met mijn backpackreis Down Under of heb ik te veel gedacht dat Bonaire op Nederland zou lijken. Niets is minder waar, het is een wereld van verschil. De cultuur, het ontwikkelingsniveau, de mentaliteit, alles is hier verschillend. De wegen zijn slecht en van goede voorzieningen, als winkels, is aan deze kant van het eiland niet te spreken. Het lijkt wel een soort van ontwikkelingsland 2.0 als jullie begrijpen wat ik bedoel.
Het dorpje Rincon kent een kleine 2000 inwoners. De katholieke kerk vormt het middelpunt. Mogelijkheden tot amusement zijn er nauwelijks. Heleen, mijn stagebegeleidster, vertelde over een bioscoop die hier een tijdje heeft gezeten, maar alles blijkt door te weinig klandizie failliet te gaan op het eiland. Het is het eiland van zon, zee, natuur en rust. Dat heb ik ondertussen gemerkt!

Ik moet mezelf dus bezig zien te houden in de avonduren. En wat doen we dan? Tv kijken, wat internetten, een boek lezen, het één en ander aan achterstallig werk wat in Nederland is blijven liggen of een rondje hardlopen.
''Hardlopen! Je gaat toch niet rennen man. Rustig!!'' Dat is de blik die ik afgelopen zondagavond toegeworpen kreeg. ''Waar is die blonde krullenbol nauw toch mee bezig?'' Ze zijn dan ook maar wat nieuwsgierig. ''Die persoon hebben we nooit eerder gezien.'' Het dorp is klein en iedereen kent elkaar. Iets wat wij in een stad als Tilburg eigenlijk niet meer kennen.
Uiteindelijk bleek het de moeite waard te zijn. Boven op de berg had ik een prachtig uitzicht over zee en zonder enig geluid om me heen, met uitzondering van de vogels, zag ik de zon ondergaan. Wat is het dan toch mooi! Dan zie je pas dat het eiland ook zeker zijn charmes kent. De natuur is overweldigend en daarvan heb ik nog maar een prikkie gezien. Komend weekend wil ik daar toch verandering in gaan brengen. Want een week in Bonaire zijn en de zee nog niet aangeraakt hebben, het zou eigenlijk niet moeten kunnen!

Op stage begin ik ook mijn plekje te vinden. Het is allemaal provisorisch ingericht maar als de mensen aan het werk zijn neem ik toch mijn petje af. Ze weten de toeristen en bezoekers goed te amuseren! Ook zij weten met weinig middelen iets te bereiken. Het lijkt me dan ook een mooie uitdaging om daar een steentje aan bij te dragen. Eens kijken hoever we kunnen komen en of het me gaat lukken om individueel een ontwerp op te stellen voor een terrein van 2,5 hectare. Niet misselijk!
De eerste dagen zijn vlot verlopen. Het plan van aanpak heb ik klaar en de eerste beelden voor de inventarisatie en analyse zijn opgesteld. Ze zijn aardig gelukt, al zeg ik het zelf. Ik heb een enkel voorbeeld toegevoegd aan de foto's. Dan kunnen jullie zelf oordelen.

En voordat ik vergeet. Sommige van jullie zullen weinig tot niets weten van mijn stage en stagebedrijf. Daarom nog een korte uitleg:

Mangazina di Rei, vertaald: ''Het pakhuis van de koning'', is het tweede oudste gebouw van Bonaire. Het heeft een belangrijke rol gespeeld tijdens de Nederlandse heerschappij (WIC) op het eiland. In beperkte mate werden er slaven (zo'n 500) naar het eiland vervoerd om te werken in de zoutindustrie. De zoutpannen lagen gelegen in het zuiden van Bonaire. In het weekend werden de slaven naar huis gestuurd om een bezoek te brengen aan de kerk. Vanaf de zoutpannen was dat zo'n 36km lopen. En dat was nog maar een enkele reis! Bij Mangazina di Rei konden de slaven met hun verdiende geld rantsoen gaan halen. Dat bestond uit 5 tot 6 bakjes kleine maïs die de slaven zelf moesten vermalen. Van het meel bakte ze pannenkoeken, een soort van brood of maakte ze pap.
Tegenwoordig maakt Mangazina di Rei deel uit van een cultuurpark en educatief centrum. Onder het mom van ''See, Feel and Taste'' wil men toeristen en bezoekers kennis laten nemen van de cultuur, geschiedenis en natuurschoon van Bonaire. In de toekomst wil Mangazina di Rei uitbreiden en professionaliseren. Het maken van een passend inrichtingsplan vormt een stap in deze richting. Aan de hand van het plan wil de stichting partners werven om het ontwerp te realiseren.

Morgen ga ik met Danilo voor de eerste keer naar de DRO, Dienst Ruimte en Ontwikkeling. Zij zullen mij de komende tijd gaan begeleiden. Daarna zullen we een bezoek brengen aan hoveniersbedrijf Greenlabel. De eigenaar heeft zelf ook op de HAS gestudeerd en heeft voorgesteld mij bij te willen staan in het aspect beplanting. Erg tof! Aan contacten dus geen gebrek.

Ik zou zeggen ''Bon dia'', goedemorgen allemaal. Mijn dag zit er weer op. Nu is het mijn tijd om naar bed te gaan. Bonochi.

De groeten uit Bonaire.