Het échte Bonaire?
Door: Luc van Rossum
Blijf op de hoogte en volg Luc
02 Maart 2014 | Bonaire, Kralendijk
Eiland van azuurblauwe zeeën, volop zonneschijn maar ook tegengesteldheid en verarming.
Nu ik zo ongeveer op de helft van mijn stage ben en dus twee maanden op het eiland verblijf kan ik jullie ondertussen wel iets meer vertellen over mijn ervaring. Dit maal niet zo zeer de ervaring van wat ik gedaan heb en waar ik sta met betrekking tot mijn stage, maar meer over het eiland zelf, de cultuur(verschillen) en de welvaart.
Bij ons als Nederlanders staat Bonaire, maar ook de Nederlandse Antillen in het algemeen, bekend als het zonnige paradijs. ONS eigen stukje tropisch Nederland! Wanneer de Nederlanders hier zijn voelen ze zich dan ook maar wat thuis en beschouwen het ook als hun eigen eiland. Maar daarin schuilt juist het gevaar. Wil je, je niet afzetten tegen de lokale bevolking dan is dat juist hetgeen waar je niet mee aan moet komen. Bonaire is geen Nederland, en kan niet zomaar beschreven worden als een bijzondere Nederlandse gemeente. Het is een eiland an sich, een eiland met een typische cultuur en eigen roots die een bijzondere band kennen met ons Nederland. Ze kunnen niet met, maar ook zeker niet zonder elkaar.
Nu ik hier een tijdje verblijf merk ik dat de Nederlanders helemaal niet zo populair zijn onder de lokale bevolking. Vooral de Nederlanders die geen papiamentu spreken. Ze beschrijven ons als koude mensen en zien ons als de economisch welvarende die hier hun toevlucht zoeken. Nederlanders bouwen een eigen huis veelal ver boven de standaarden van de lokale bevolking en leven als het ware buiten de complexe samenleving om. Van het echte Bonaire weten ze maar weinig. Van de hoge prijzen in de supermarkt hebben ze geen weet, want alles is relatief, en kopen dus waar ze zin in hebben. Ondertussen leidt de lokale bevolking armoede en zijn er weinig banen te vinden op Bonaire. De jongeren vertrekken en de bevolking vergrijst. Volgens cijfers van het CBS werkt twee op de drie Bonairianen. Wat de overige bevolking doet?!?!….
De verhouding tussen man en vrouw is nog altijd erg traditioneel. De vrouw doet het huishouden, voedt de kinderen op en zorgt voor de kinderen. De man bemoeid zich niet met het huishouden of de kinderen. Die werkt, als hij tenminste werk heeft, houdt zich traditioneel bezig met het boeren op de Kunuku of slijt zijn dagen in de lokale kroegen. Zittend op een stoel, in de ene hand een fles Polar, in de andere een krant, volop slappe praat te verkopen.
Voor de werkelozen is het niet zo goed geregeld als bij ons in Nederland. Het vangnet is klein en gezinnen zonder inkomen zijn dan ook letterlijk aan het verarmen. Maar ook dat geldt voor veel werkende. De prijzen in de winkels blijven stijgen evenals de belastingen terwijl het minimumloon rond de 600 dollar bedraagt. Een kleine 450 euro(!). En daar heeft, volgens de Bonairianen, voornamelijk Nederland schuld aan. Sinds Bonaire rechtstreeks onder Nederland valt zijn de prijzen enorm gestegen en is de welvaart sterk achteruit gegaan. De inkomstenbelasting is naar verhouding absurd hoog en ook de dubbele belastingheffing op levensmiddelen maken het leven duur.
De andere Nederlanders op het eiland zijn hier veelal terecht gekomen doordat de het bedrijfsleven of de staat expertise heeft proberen binnen te halen. Dergelijke mensen schrijven vaak prachtige rapporten maar uiteindelijk weet de lokale bevolking er geen raad mee. De rapporten blijven te veel gebonden aan de Nederlandse samenleving of de werkwijze die voor ons als gewoon beschouwd wordt. Maar laat dat juist niet de goede insteek zijn, dit is geen Nederland! Deze cultuur gaat heel anders om met normen en waarden en verschillende zaken. Een meer integrale aanpak is dus nodig om problemen op te kunnen lossen. Die oh zo mooie rapporten eindigen dus veelal op de stapel of in de vuilnisbak. Niemand weet er raad mee en de bevolking is er niet mee geholpen.
Kortom, een verkeerde investering om Bonaire naar een hoger plan te trekken. Het advies wordt niet ten harte genomen. Ze zien ons maar als de betweters die wel eens komen vertellen hoe het allemaal geregeld moet worden. Helaas blijkt het in de praktijk vaak complexer te werken en kan die buitenlandse specialist ook geen wonderen verrichten.
Maar wil Bonaire wel veranderen? De afgelopen tijd heb ik ervaren dat niet iedereen zo vooruitstrevend is als Danilo & Heleen. Willen zij Mangazina di Rei naar een hoger plan trekken en één van de belangrijkste en de mooiste toeristenattractie van Bonaire maken, de omgeving en alles wat er omheen gebeurt lijkt wel stil te staan. De mentaliteit ontbreekt, men vindt het allemaal wel best. Pas bij het instorten van de kozijnen wordt er actie ondernemen. Eerst moeten de gevolgen zichtbaar worden, dan pas wordt er ingegrepen.
Ook ik heb gemerkt dat inburgeren niet zo makkelijk blijkt te zijn als het lijkt. Veelal in het begin van de stageperiode wanneer Danilo mij aan diverse mensen voorgestelde kreeg ik indirect van Danilo te horen dat men tegen hem had gezegd: ’’Had je gewoon niet iemand van het eiland kunnen zoeken?’’. Niet iedereen blijkt dus even enthousiast te zijn over het werk wat ik hier aan het doen ben. Er is een angst om buitenlandse kennis aan te nemen. Wat grootvader en overgrootvader hebben gedaan en gezegd klopt. Nieuwe innovaties? Nee, dat kan nooit kloppen, want opa heeft gezegd dat het zo is….. Nieuwe ideeën zijn dus niet altijd even welkom. Izaïn, van Mangazina di Rei, wist het goed te omschrijven. Hij zei tegen mij: ’’Weet je Luc, hoe innovatiever je bent, des te dommer de mensen je hier vinden.’’ En die ervaring heb ik dan ook wel opgedaan de afgelopen weken. Maar dat maakt het juist zo’n goede en mooie uitdaging. Het tegendeel bewijzen en met een praktijk voorbeeld laten blijken dat het wel kan. Dat Bonaire inderdaad in staat is te groeien als men de handen maar bij elkaar steekt en niet langer alleen het eigen belang veilig probeert te stellen.
Maar ook buiten de stage om blijkt culturele inmenging moeilijk te zijn. De mensen zijn erg vriendelijk en gastvrij. Soms zelfs te gastvrij. Heb je iemand tien minuten gesproken, dan ben gelijk welkom om binnen te komen en wat te drinken. Eenmaal binnen lijk je te vervreemden en ’’aan je lot overgelaten’’ te worden. Niemand heeft meer oog voor je of enige behoefte om een gesprekje te beginnen. De gesprekken onderling gaan volop door in het Papiamentu, maar daar zit je dan tussen. Dat levert soms wel eens erg vreemde en ongemakkelijke situaties op. Je bent dan wel binnen, maar toch voel je je buitengesloten. Dat zijn soms van die momenten dat je, je zelf eenzamer kunt voelen als wanneer je alleen in je appartementje zit.
Misschien is het een lang en zwaar verhaal geworden, maar juist nu ik hier ben zie ik dit wel als een mooie kans om het échte Bonaire met jullie te delen. Te laten zien dat het niet alleen een eiland is van koraalriffen, mooie natuur en de overvloedige zonneschijn. De samenleving is complex en lijkt moeilijk te veranderen. Dat heeft tijd nodig en een goede aanpak. Hoe of wat, dat weet ik ook niet. Ik denk dat de aanpak die Danilo & Heleen toepassen de goede is. Niet te veel aantrekken van de omgeving en de focus leggen op wat JIJ wil bereiken, om zo een voorbeeld en een aanwinst te kunnen vormen voor de omgeving. Ik ben benieuwd…. Hopelijk kan mijn stage daar ook aan bijdragen. In ieder geval wil ik de lokale mensen laten zien dat een innovatieve studie als Landscape Design nuttig kan zijn. Niet alles gelijk en ongestructureerd uit voeren. Eerst nadenken, dan doen. Misschien is dat wel de belangrijkste tip die ik Bonaire mee wil geven…
Het is weer een lang verhaal geworden. Lang genoeg wat mij betreft. Ook heb ik nog een aantal foto’s toegevoegd van de optocht van vandaag.
Ayo allemaal en tot binnenkort.
Luc
Nu ik zo ongeveer op de helft van mijn stage ben en dus twee maanden op het eiland verblijf kan ik jullie ondertussen wel iets meer vertellen over mijn ervaring. Dit maal niet zo zeer de ervaring van wat ik gedaan heb en waar ik sta met betrekking tot mijn stage, maar meer over het eiland zelf, de cultuur(verschillen) en de welvaart.
Bij ons als Nederlanders staat Bonaire, maar ook de Nederlandse Antillen in het algemeen, bekend als het zonnige paradijs. ONS eigen stukje tropisch Nederland! Wanneer de Nederlanders hier zijn voelen ze zich dan ook maar wat thuis en beschouwen het ook als hun eigen eiland. Maar daarin schuilt juist het gevaar. Wil je, je niet afzetten tegen de lokale bevolking dan is dat juist hetgeen waar je niet mee aan moet komen. Bonaire is geen Nederland, en kan niet zomaar beschreven worden als een bijzondere Nederlandse gemeente. Het is een eiland an sich, een eiland met een typische cultuur en eigen roots die een bijzondere band kennen met ons Nederland. Ze kunnen niet met, maar ook zeker niet zonder elkaar.
Nu ik hier een tijdje verblijf merk ik dat de Nederlanders helemaal niet zo populair zijn onder de lokale bevolking. Vooral de Nederlanders die geen papiamentu spreken. Ze beschrijven ons als koude mensen en zien ons als de economisch welvarende die hier hun toevlucht zoeken. Nederlanders bouwen een eigen huis veelal ver boven de standaarden van de lokale bevolking en leven als het ware buiten de complexe samenleving om. Van het echte Bonaire weten ze maar weinig. Van de hoge prijzen in de supermarkt hebben ze geen weet, want alles is relatief, en kopen dus waar ze zin in hebben. Ondertussen leidt de lokale bevolking armoede en zijn er weinig banen te vinden op Bonaire. De jongeren vertrekken en de bevolking vergrijst. Volgens cijfers van het CBS werkt twee op de drie Bonairianen. Wat de overige bevolking doet?!?!….
De verhouding tussen man en vrouw is nog altijd erg traditioneel. De vrouw doet het huishouden, voedt de kinderen op en zorgt voor de kinderen. De man bemoeid zich niet met het huishouden of de kinderen. Die werkt, als hij tenminste werk heeft, houdt zich traditioneel bezig met het boeren op de Kunuku of slijt zijn dagen in de lokale kroegen. Zittend op een stoel, in de ene hand een fles Polar, in de andere een krant, volop slappe praat te verkopen.
Voor de werkelozen is het niet zo goed geregeld als bij ons in Nederland. Het vangnet is klein en gezinnen zonder inkomen zijn dan ook letterlijk aan het verarmen. Maar ook dat geldt voor veel werkende. De prijzen in de winkels blijven stijgen evenals de belastingen terwijl het minimumloon rond de 600 dollar bedraagt. Een kleine 450 euro(!). En daar heeft, volgens de Bonairianen, voornamelijk Nederland schuld aan. Sinds Bonaire rechtstreeks onder Nederland valt zijn de prijzen enorm gestegen en is de welvaart sterk achteruit gegaan. De inkomstenbelasting is naar verhouding absurd hoog en ook de dubbele belastingheffing op levensmiddelen maken het leven duur.
De andere Nederlanders op het eiland zijn hier veelal terecht gekomen doordat de het bedrijfsleven of de staat expertise heeft proberen binnen te halen. Dergelijke mensen schrijven vaak prachtige rapporten maar uiteindelijk weet de lokale bevolking er geen raad mee. De rapporten blijven te veel gebonden aan de Nederlandse samenleving of de werkwijze die voor ons als gewoon beschouwd wordt. Maar laat dat juist niet de goede insteek zijn, dit is geen Nederland! Deze cultuur gaat heel anders om met normen en waarden en verschillende zaken. Een meer integrale aanpak is dus nodig om problemen op te kunnen lossen. Die oh zo mooie rapporten eindigen dus veelal op de stapel of in de vuilnisbak. Niemand weet er raad mee en de bevolking is er niet mee geholpen.
Kortom, een verkeerde investering om Bonaire naar een hoger plan te trekken. Het advies wordt niet ten harte genomen. Ze zien ons maar als de betweters die wel eens komen vertellen hoe het allemaal geregeld moet worden. Helaas blijkt het in de praktijk vaak complexer te werken en kan die buitenlandse specialist ook geen wonderen verrichten.
Maar wil Bonaire wel veranderen? De afgelopen tijd heb ik ervaren dat niet iedereen zo vooruitstrevend is als Danilo & Heleen. Willen zij Mangazina di Rei naar een hoger plan trekken en één van de belangrijkste en de mooiste toeristenattractie van Bonaire maken, de omgeving en alles wat er omheen gebeurt lijkt wel stil te staan. De mentaliteit ontbreekt, men vindt het allemaal wel best. Pas bij het instorten van de kozijnen wordt er actie ondernemen. Eerst moeten de gevolgen zichtbaar worden, dan pas wordt er ingegrepen.
Ook ik heb gemerkt dat inburgeren niet zo makkelijk blijkt te zijn als het lijkt. Veelal in het begin van de stageperiode wanneer Danilo mij aan diverse mensen voorgestelde kreeg ik indirect van Danilo te horen dat men tegen hem had gezegd: ’’Had je gewoon niet iemand van het eiland kunnen zoeken?’’. Niet iedereen blijkt dus even enthousiast te zijn over het werk wat ik hier aan het doen ben. Er is een angst om buitenlandse kennis aan te nemen. Wat grootvader en overgrootvader hebben gedaan en gezegd klopt. Nieuwe innovaties? Nee, dat kan nooit kloppen, want opa heeft gezegd dat het zo is….. Nieuwe ideeën zijn dus niet altijd even welkom. Izaïn, van Mangazina di Rei, wist het goed te omschrijven. Hij zei tegen mij: ’’Weet je Luc, hoe innovatiever je bent, des te dommer de mensen je hier vinden.’’ En die ervaring heb ik dan ook wel opgedaan de afgelopen weken. Maar dat maakt het juist zo’n goede en mooie uitdaging. Het tegendeel bewijzen en met een praktijk voorbeeld laten blijken dat het wel kan. Dat Bonaire inderdaad in staat is te groeien als men de handen maar bij elkaar steekt en niet langer alleen het eigen belang veilig probeert te stellen.
Maar ook buiten de stage om blijkt culturele inmenging moeilijk te zijn. De mensen zijn erg vriendelijk en gastvrij. Soms zelfs te gastvrij. Heb je iemand tien minuten gesproken, dan ben gelijk welkom om binnen te komen en wat te drinken. Eenmaal binnen lijk je te vervreemden en ’’aan je lot overgelaten’’ te worden. Niemand heeft meer oog voor je of enige behoefte om een gesprekje te beginnen. De gesprekken onderling gaan volop door in het Papiamentu, maar daar zit je dan tussen. Dat levert soms wel eens erg vreemde en ongemakkelijke situaties op. Je bent dan wel binnen, maar toch voel je je buitengesloten. Dat zijn soms van die momenten dat je, je zelf eenzamer kunt voelen als wanneer je alleen in je appartementje zit.
Misschien is het een lang en zwaar verhaal geworden, maar juist nu ik hier ben zie ik dit wel als een mooie kans om het échte Bonaire met jullie te delen. Te laten zien dat het niet alleen een eiland is van koraalriffen, mooie natuur en de overvloedige zonneschijn. De samenleving is complex en lijkt moeilijk te veranderen. Dat heeft tijd nodig en een goede aanpak. Hoe of wat, dat weet ik ook niet. Ik denk dat de aanpak die Danilo & Heleen toepassen de goede is. Niet te veel aantrekken van de omgeving en de focus leggen op wat JIJ wil bereiken, om zo een voorbeeld en een aanwinst te kunnen vormen voor de omgeving. Ik ben benieuwd…. Hopelijk kan mijn stage daar ook aan bijdragen. In ieder geval wil ik de lokale mensen laten zien dat een innovatieve studie als Landscape Design nuttig kan zijn. Niet alles gelijk en ongestructureerd uit voeren. Eerst nadenken, dan doen. Misschien is dat wel de belangrijkste tip die ik Bonaire mee wil geven…
Het is weer een lang verhaal geworden. Lang genoeg wat mij betreft. Ook heb ik nog een aantal foto’s toegevoegd van de optocht van vandaag.
Ayo allemaal en tot binnenkort.
Luc
-
02 Maart 2014 - 06:40
Moeder:
Nou Luc, een stevig verslag. Misschien kun je gaan solliciteren bij Willem en Maxima en je ervaringen met hun delen.
Het carnaval ziet er gezellig kleurig uit!
groetjes weer
moeder -
02 Maart 2014 - 07:47
Eveline:
Mooi verhaal! Een echte journalist... dit kan zo worden gepubliceerd.
-
02 Maart 2014 - 09:01
Peter & Miranda:
Mooi verhaal Luc, Knap dat je deze analyse gemaakt hebt en je de motivatie op kunt brengen om door te zetten om je doel te bereiken. Daar heb je geduld en begrip voor nodig en dat zijn eigenschappen die ik niet in grote mate bezit dus een carrière op Bonaire zit er voor mij niet in.
Je stage is voor mij al geslaagd want als je schrijft :
Niet alles gelijk en ongestructureerd uit voeren. Eerst nadenken, dan doen heb je de beste levensles al onder de knie !
Als je de rest van je leven deze uitspraak in ""je bagage"" mee neemt en dat ook nog overbrengt op je vriendin dan komt het helemaal goed met jou en Safke
Take care en ga door.
Peter & Miranda -
02 Maart 2014 - 13:39
Johan En Liesbeth Hofland:
Hoi Luc,
Helemaal geen zwaar verhaal maar gewoon een goede impressie over het leven op Bonaire.
Daar kunnen we nog iets van leren.Je bent op de goede weg en kunt bier een wijze levensles aan overhouden!!
Maak er weer een leerzame week van!!
Groetjes van Johan en Liesbeth
-
03 Maart 2014 - 20:44
Marlou:
Nou broertje.. mijn complimenten voor je verslag! Ik wist dat je goed kon schrijven maar dit doe je wel heel goed :D.
Het is absoluut geen zwaar verhaal, juist interessant en je hebt het echte Bonaire zeker met ons gedeeld!
Veel plezier nog met carnaval of is het al afgelopen daar?
Liefs -
04 Maart 2014 - 14:30
Corrie:
Hoi Luc,
Mooi verslag, prima geschreven.
Voor mij lees ik wel herkenbare dingen, ook wel begrijpelijke dingen.
Er zijn daar natuurlijk veel nederlanders met grote huizen en heel bekend Nederland gaat er lux op vakantie.
Lijkt me wel erg vervelend als je ergens bent en ze praten langs je heen in hun eigen taal!
Je doet daar heel wat indrukken op, het is in ieder geval leerzaam.
Liefs, je tantetje.
-
04 Maart 2014 - 16:29
Rudy Domacasse:
Mooi verhaal. Het enige dat ik mis is een vraagteken achter 'Bonaire' in de titel. -
05 Maart 2014 - 17:17
Je Vader:
Hoi Luc,
Mooi verhaal inderdaad, geschreven zo jij het momenteel ervaart. Mooie levenslessen, wel iets om mee te nemen. Dat alles anders is en gaat dan bij ons dat is duidelijk.
Hoe zouden de Bonairianen in Nederland over ons land denken, lees het maar op het internet.
We zijn toch nog wel welkom over 2 weken, die betweters uit Nederland ? We verheugen er ons nog steeds op.
Hopelijk is de tweede helft van je stage nog even enerverend dan daarvoor.
Groetjes weer vanuit het ontwakende Tilburg, waar het carnaval ook goed heeft huisgehouden.
Het nieuwe motto voor 2015 is: We gòn wir bombezjoere ! (we gaon wir stappen en de bloemekes buiten zetten)
Gr. vanuit het thuisfront. -
18 Maart 2014 - 02:57
Luc:
Dankjewel dat jullie allemaal nog even fanatiek mijn reisverslagen lezen. Ik vind het erg leuk om iedere keer de reacties te lezen en hoop jullie op deze manier ook echt mee te kunnen nemen in mijn ervaringen op het kleine Bonaire. Inmiddels is het weer even geleden dat ik een reisverslag gepost heb. Vandaar dat ik vanavond weer een nieuw verslag voor jullie klaar heb staan!
De groetjes,
Luc
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
